جراحی اغلب خط اول درمان تومورهای مغزی است و شامل برداشتن تا حد امکان تومور است. چندین گزینه جراحی برای درمان تومورهای مغزی وجود دارد که ممکن است به تنهایی یا در ترکیب با سایر درمان ها مورد استفاده قرار گیرند. نوع عمل جراحی انجام شده به اندازه، محل و نوع تومور و همچنین سلامت کلی شما بستگی دارد. گزینه های جراحی برای درمان تومورهای مغزی عبارتند از:

  • کرانیوتومی : کرانیوتومی رایج‌ترین نوع جراحی مغز است و شامل برداشتن تکه‌ای از جمجمه برای دسترسی به مغز است. سپس جراح تا آنجا که ممکن است تومور را برمی دارد و در عین حال آسیب به بافت مغز اطراف را به حداقل می رساند.
  • جراحی اندوسکوپی اندونازال : این یک روش جراحی کم تهاجمی است که از یک آندوسکوپ (لوله نازک با دوربین) برای دسترسی به تومور از طریق بینی و سینوس ها استفاده می کند. این روش برای تومورهای واقع در قاعده جمجمه، غده هیپوفیز یا سایر نواحی که دسترسی به آنها از طریق کرانیوتومی سنتی دشوار است استفاده می شود.
  • بیوپسی استریوتاکتیک : این یک روش کم تهاجمی است که از تصویربرداری کامپیوتری برای هدایت وارد کردن سوزن از طریق سوراخ کوچکی در جمجمه برای گرفتن نمونه بافت برای بیوپسی استفاده می‌کند. برای تشخیص نوع تومور قبل از برنامه ریزی برای درمان استفاده می شود.
  • لیزر درمانی حرارتی بینابینی (LITT) : این یک روش کم تهاجمی است که از لیزر برای از بین بردن تومور با حرارت استفاده می کند. برای تومورهای کوچکی که با جراحی برداشتن آنها دشوار است یا برای تومورهایی که در نواحی بحرانی مغز قرار دارند استفاده می شود.
  • قرار دادن شانت : این یک روش جراحی برای قرار دادن یک شانت (لوله نازک و انعطاف پذیر) در مغز برای تخلیه مایع اضافی است که ممکن است به دلیل تومور یا درمان جمع شود.

برنامه درمانی خاص برای تومور مغزی به مورد خاص شما بستگی دارد و باید همراه با جراح مغز و اعصاب و سایر اعضای تیم درمان شما تعیین شود.

گزینه های غیر جراحی برای تومورهای مغزی

درمان‌های غیرجراحی ممکن است برای تومورهای مغزی به دلایل مختلفی مورد استفاده قرار گیرند. به عنوان مثال، برخی از تومورهای مغزی در نواحی حساس مغز قرار دارند که از طریق جراحی قابل دسترسی نیستند. در موارد دیگر، تومور مغزی ممکن است بیش از حد بزرگ باشد که به طور کامل با جراحی برداشته شود، و از درمان های غیرجراحی می توان برای کوچک کردن تومور قبل یا بعد از جراحی استفاده کرد. همچنین انواعی از تومورهای مغزی مانند گلیوما وجود دارد که با ترکیبی از جراحی، پرتودرمانی و شیمی درمانی به طور موثرتری درمان می شوند. در نهایت، برخی از بیماران ممکن است درمان تومور مغزی را بدون جراحی برای کمک به کنترل رشد تومور و مدیریت علائم ترجیح دهند. رایج ترین گزینه های غیر جراحی برای درمان تومورهای مغزی عبارتند از:

  • پرتودرمانی : از پرتوهای پرانرژی برای کند کردن رشد سلول های سرطانی و کوچک کردن تومورها استفاده می کند. بسته به نوع و محل تومور می‌تواند به صورت خارجی (پرتودرمانی خارجی) یا داخلی (براکی تراپی) انجام شود. پرتودرمانی پروتون را می توان با دقت بیشتری به تومور هدف قرار داد و در نتیجه آسیب کمتری به بافت سالم اطراف وارد کرد.
  • شیمی درمانی : از داروها برای کشتن سلول های سرطانی استفاده می کند. می تواند به صورت خوراکی یا داخل وریدی تجویز شود و ممکن است به تنهایی یا همراه با پرتودرمانی استفاده شود.
  • ایمونوتراپی : به سیستم ایمنی برای مبارزه با سرطان کمک می کند. می تواند به تنهایی یا در ترکیب با سایر درمان ها استفاده شود و به صورت داخل وریدی یا از طریق تزریق انجام می شود.
  • درمان هدفمند : از داروها برای هدف قرار دادن مولکول ها یا مسیرهای خاصی استفاده می کند که در رشد سرطان نقش دارند. می تواند به صورت خوراکی یا داخل وریدی تجویز شود و ممکن است به تنهایی یا همراه با سایر درمان ها استفاده شود.
  • انتظار "هوشیار" : شامل نظارت دقیق تومور بدون درمان فوری است. ممکن است برای تومورهای کوچکی که علائم ایجاد نمی کنند یا برای بیمارانی که کاندید جراحی یا سایر درمان ها نیستند استفاده شود.


اغلب بیمار تحت عمل جراحی قرار می گیرد و سپس ترکیبی از شیمی درمانی و پرتودرمانی برای چندین ماه انجام می شود. این معمولاً با تومورهای " درجه بالا " رخ می دهد که تومورهای سریع رشد و تهاجمی هستند. میزان موفقیت پرتودرمانی و شیمی درمانی به نوع تومور بستگی دارد. ترکیبی از شیمی‌درمانی و پرتودرمانی پس از جراحی می‌تواند پیشرفت تومور را کنترل کرده و بسته به نوع تومور مغزی تحت درمان،بقا را طولانی می کند